Nunha viaxe descubrín un xardín, sobre o que algún día escribirei, que viña a bater de fronte con ese estúpido costume de cubrilo tódo con un xeotextil e gravilla. Un xardín dos de verdade, un "Anaco de Terra" no que aprender, un lugar onde se reflexa o transitorio da vida, a tristura do inverno e o xúbilo da primavera.
Da terra espída, xurden na mañá os tanacetos, campánulas e margaridas. No ocaso, voltan as hortensias e as dalias á terra, despois de ser embalsamadas polo xeo invernal, igual que cadáveres ilustres. Si, señores e señoras, todos eses conceptos tan Zen, están encerrados nun modesto xardín, sen necesidade de mal imitar, ou mellor dito caricaturizar, un xardín xaponés.
Este xardín, a algúns kilómetros de Galicia, fíxome aprender a valorar a sinxeleza de moitos "Anacos de Terra" ós que nunca lle prestara a máis mínima atención, pero que sempre estiveran aí.
Esta, é por tanto, a miña homenaxe a todas esas persoas, sobre todo mulleres, que son capaces de facer dun "Anaco de Terra" pegado a unha cuneta, ou dun pequeno horto, un lugar fermoso.
Agora, algunhas fotos do meu "Anaco de Terra" no pasado ano:
Uns días atrás pensaba que sería estupendo que houbera algún libro adicado ás hortas galegas, que para min representan o paraíso zen do que falas. Adicado ás hortas, porque os xardíns xa teñen a atención de moitos.
ResponderEliminarÉ curiosa a necesidade de imitar estilos doutras culturas, cando os mismos conceptos pódense reflexar de xeito doado dende a propia cultura. Para resumir, que estoy moi de acordo co que dis na entrada.
¿Podo linkear o teu blog en Días de Rosas?.
Bicos.
Hola Hawai,
ResponderEliminarEstou de acordo co das hortas. Sabes o que pasa cando se imita, que normalmente se fai por moda, entón o verdadeiro significado das cousas pérdese. A esencia do xardín Zen non se pode buscar na estética, senon no simbolismo que encerra. Un cereixo, non é só unha árbore de fermosa flor, a flor dura moi pouco, por eso representa a transitoriedade e o efímero na cultura xaponesa. Para a maioría dos occidentais, e dou fé desto, que a flor dure tan pouco non é máis ca un problema. Que conste que utilizar a expresión Xardín Zen, me dá moitos reparos, dito así pareceme...non sei coma decilo.
Sen embargo, a nadie se lle ocorre reparar nun xardín dun clausto dun convento, algo que nos é moito máis próximo, e que agacha unha poderosa linguaxe simbólica.
En canto o do link, sintete libre para facer o que che apeteza, esta tamén é a túa "casa".
Bicos