Félicité Parmentier

Esta é unha das miñas rosas preferidas. Cando un escribe sobre unha rosa, sempre pensa en empezar dicindo algo así, pero despois de reflexionar sobre a frase, doume de conta que un ten moitas rosas preferidas. De tódolos xeitos, esta é unha rosa excepcional, porque o ten todo.

Hibridada por Louis Parmentier en 1834, aínda que nalgunha bibliografía esta data pode variar un pouco. Está clasificada no grupo das rosas albas, moitos autores atribuenlle tamén ascendencia damascena, aspecto que se reflexa cando as rosas abren completamente, de forma que os pétalos exteriores se volven cara atrás, formando un pompón. Hai que dicir,  que algúns expertos sinalan que xa o grupo das albas xurde por un cruce entre Rosa damascena e Rosa Canina, pero coma  case que todo o relacionado ca orixe das rosas, soe ser un tema bastante debatido e moitas veces as conclusións son dispares.

As rosas son apretadas, de cor rosa suave no centro e máis claro nos pétalos exteriores. Resulta ser un arbusto bastante compacto, sobre todo para ser unha rosa alba. A follaxe é verde agrisado. Especial mención merece o intenso perfume, que Heide Rau (Duftrosen, editorial GU) define coma floral e dulce, pero que ó meu rudimentario naríz lle resulta algo difícil de clasificar.

O concepto

A verdade, é que a miña devoción polas rosas chegou non fai moito tempo,  xa despois de ter feitos algúns xardíns. Esta pasión non veu soa, xa que só en contadas ocasións poño as roseiras en solitario, gústame  acompañalas de anuais e vivaces. Este vello concepto de facer xardín foi unha revolución para min, a tódolos niveis. Incluso se podería dicir, que se convirtíu no simbolo dunha maneira de entender as cousas que me rodean.
Nunha viaxe descubrín un xardín, sobre o que algún día escribirei, que viña a bater de fronte con ese estúpido costume de cubrilo tódo con un xeotextil e gravilla. Un xardín dos de verdade, un "Anaco de Terra" no que aprender, un lugar onde se reflexa o transitorio da vida, a tristura do inverno e o xúbilo da primavera.
Da terra espída, xurden na mañá os tanacetos, campánulas e margaridas. No ocaso, voltan as hortensias e as dalias á terra, despois de ser embalsamadas polo xeo invernal, igual que cadáveres ilustres. Si, señores e señoras, todos eses conceptos tan Zen, están encerrados nun modesto xardín, sen necesidade de mal imitar, ou mellor dito caricaturizar, un xardín xaponés.
Este xardín, a algúns kilómetros de Galicia, fíxome aprender a valorar a sinxeleza de moitos "Anacos de Terra"  ós que nunca lle prestara a máis mínima atención, pero que sempre estiveran aí.
Esta, é por tanto, a miña homenaxe a todas esas persoas, sobre todo mulleres, que son capaces de facer dun "Anaco de Terra" pegado a unha cuneta, ou dun pequeno horto, un lugar fermoso.
Agora, algunhas fotos do meu "Anaco de Terra" no pasado ano: